মিনু…

 

 আজি বহুদিনেই হ’ল তাৰ মাতটো শুনা নাই | নাজানো এইবাৰ ঘৰলৈ গ’লে সি মোক চিনি পাবনে নেপায় |তাক কোনোদিনেই অকলশৰে এৰি থৈ যোৱাৰ কথা মনত নপৰে| জীৱনৰ সেই দূখৰ ৰাতি বোৰতো সি মোৰ ওচৰতে নিৰৱে বহি আছিল | দুৰণীৰ সেই শিয়াল কেইটাৰ বিকট চিঞৰত মই ভয়তে পেপুৱা লাগি কোঠাৰ এচুকত সোমাই আছিলো যদিও সি কোনো ভয় কৰা নাছিল | সি মোক সাহস দিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল | মোৰ ভৰিৰ আঙুলী কেইটা কোমল ভাৱে চেলেকী সি মোক সঁহাৰি জনাইছিল | মই তাৰ পৰাই পাইছিলো সাহস আৰু সহানুভুতি |  সি যেন মোৰ দুখবোৰ বুজি পাইছিল আৰু মোৰ চকুলোঁ দেখি মোৰ প্রতি সহানুভুতি জনাবলৈ মেউ-মেউ বুলি বিনাইছিল | 

কেইবা বছৰ আগতে সি পেহীদেউৰ কোচত আমাৰ ঘৰলৈ আহিছিল | সি হেনো অনাদৰ ভাবে ৰাস্তাৰ কাষত পৰি আছিল | কোনোবাই তাক আঘাত্ কৰিছিল আৰু তাৰ কপালৰ এফালে তেজ বৈ আছিল | আমি ওচৰৰে চিকিত্সক জনৰ ওচৰলৈ তাক লৈ গৈ তাৰ কপালত লগোৱা মলম লৈ আনিছিলো| সেই দিনাৰ পৰাই সি হৈ গৈছিল আমাৰ ঘৰৰ অতি মৰমৰ সদস্য | তাৰ সেই গোলপীয়া ওঠ , গোলপীয়া কোমল হাতোৰা তাৰ সৰু সুৰা কথাবোৰ অতি মৰম লগা আছিল | চেণ্ডেল অনা সেই সৰু কাগজৰ বাকচটোৰ ভিতৰতে সি অতি সজতনে শুই পৰিছিল | সি সৰু সৰু সেই পইতাচোৰা কেইটাৰ পাছে পাছে দৌৰি দৌৰি ফুৰিছিল আৰু একেজাপেই সেই সৰু চেণ্ডলৰ বাকচটোৰ ভিতৰত সোমাই পৰিছিল নিজৰ আত্ম-ৰক্ষাৰ বাবে | সি কেতিয়াও ক্লান্ত হোৱা নাছিল| নিৰৱে অতি আনণ্দেৰে সি চিকাৰ  কৰিবলৈ শিকিছিল | জীৱনটোত তাৰ পৰা শিকিব লগীয়া কথা বহুতেই আছিল |

লাহে-লাহে সি ডাঙৰ হৈ গৈছিল | আমি সময়মতে তাক ভাত-পানী খাবলৈ দিছিলো | সিও আমাৰ লগতে ডাইনিং টেবুলৰ তলত থকা সেই নিদিষ্ট কাঁহীখনতহে খাইছিল | তাক দিলেহে খায় নিদিলে নেখায় |কোনো দিনেই চুৰ কৰি গাখীৰ বা মাছ খোৱা মনত নপৰে | কেতিয়াবা তাৰ বেছিকৈ ভোক লাগিছে সি সৰু ল’ৰাৰ দ’ৰে আমাৰ ওচৰলৈ আহিছিল আৰু আমাৰ কাপোৰত কামোৰি ৰান্ধনী ঘৰৰ ফালে আগবঢ়াই লৈ গৈছিল | আমি বুজি পাইছিলো যে তাৰ ভোক লাগিছিল আৰু সেই মতেই তাক খাবলৈ দিছিলো | গধুলি সময়ত সি আমাৰ লগতে বহি টি. ভি চাই |আমি হাঁহিলে সি খুব আনন্দিত হৈছিল তাৰ মুখৰ পৰা মেউ মেউ টো বেছিকৈ উলাইছিল | হয়তো সি আমাক সদায়েই আনন্দিত হৈ থকাটো বিছাৰিছিল | সপ্তাহৰ দেওবাৰৰ দিনা সি বেছিকৈ আনন্দিত হৈছিল | ৰান্ধনি ঘৰৰ সেই নিদিষ্ট কাঁহী খনৰ ওচৰত অকনো ল’ৰ চ’ৰ নোহোৱাকৈ বহি গৈছিল |  কাৰণ সেইদিনা আমাৰ ঘৰত মাছ ৰন্ধা হৈছিল | কেইবা দিনমান আগতে আকৌ শুকান মাছ অনা সেই বেপাৰীজনৰ চাইকেলত সি বহি নমাৰ নামেই লোৱা নাছিল | সেই দিনাৰ পাছৰ পৰা সেই বেপাৰীজনক আমাৰ পদূলীত কাহানীও দেখা পোৱা নাছিলো | হয়তো সি খুব ভয় খাইছিল|

আমি তাক সময়মতে খাবলৈ দিছিলো | বিনিময়ত সি আমাৰ ঘৰৰ সেই নিগনীবোৰ আৰু ঘৰলৈ অহা সাপবোৰক মাৰি মাৰি পেলাইছিল | প্রথমতে সি নিগনীবোৰ ধৰি খাইছিল কিছুদিন পাছত সি নিগনীবোৰ খোৱাটো বন্ধ কৰিছিল | সি সিহঁতক আমাৰ ঘৰৰ পৰা ধৰি ধৰি বাহিৰত এৰি দিছিল আৰু সিহঁতৰ লগত খেলিছিল | সি ভাত-পানী খাই দিনৰ দিনটো শুই শুই আমনি লগাত আমাৰ ওচৰলৈ আহিছিল খেলিবলৈ |  আমাক ভৰিত সি আগভেটী ধৰিছিল্ |  তাক মাৰিলে সি আৰু বেছিকৈহে কৰিছিল |

  সেইদিনা আকৌ ওচৰৰ ঘৰৰ পৰা সেই মাক নোহোৱা সৰু-সৰু মেকুৰীৰ পোৱালী কেইটা অতি কোমলভাৱে কামুৰী সি শুৱা সেই নিদিষ্ট বাকচটোৰ ভিতৰত থৈছিল | সি সিহঁতৰ ওপৰৰ শুই সিহঁত্ক্ মাকৰ মৰম দিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল | তাৰ কথা কাণ্ডবোৰ দেখা পাই তাৰ এখন বিশাল হৃদয় থকাৰ কথা গম পোৱা যায় | সি মানুহ নাছিল | কিন্তু মানুহে শিকিব লগীয়া বহু কথাই তাৰ মাজত পোৱা গৈছিল |

কেইবাদিন আগতে ঘৰত ফোন কৰোতে তাৰ মাত শুনা পাইছিলো | ভন্তিক কোৱাত তাক মাতি ফোনটো লাউল স্পিকাৰত দি তাৰ লগত কথা পতাই দিছিল | মই তাক মিনু মিনু বুলি মাতিছিলো সিও সিফালৰ পৰা মেউ মেউ বুলি চিঞৰিছিল | তাৰ সেই মাততো ক্রমান্বয়ে থোকাথুকি হৈ গৈছিল| মোৰো দুগালেৰে চকুলো নিগৰি গৈছিল |

আজি কেইবাদিনো হ’ল তাৰ মৃত্যু হোৱাৰ | ঘৰলৈ উভতি যোৱাৰ সময় আহিল| দেউতাই ক’ৰবাৰ পৰা আকৌ এজনী মেকুৰী লৈ আনিছে |তাইৰ নামটোও মিনু ৰাখিছে | নাজানো ঘৰলৈ গৈ মিনু বুলি মাতিলে সি উভতি চাবনে নেচায় |  তাৰ মাজত অতীতৰ সেই মিনুৰ মৰম পামনে নেপাম…………. |

 

© মণ্টু কুমাৰ ডেকা

 মোবাইল : 08800305719

 নতুন দিল্লী