তেখেত থকা হ'লে

তেখেত থকা হ'লে.. "বিহুটি আহিলে দেউতাই এমাহমান আগৰে পৰা বাঁহ, খৰি বিচৰাত লাগি গৈছিল| আগৰ মানুহ তেওঁ| তেল দিয়া পিঠা খাই ভাল পায় কাৰণে মানুহে পিঠাৰাম বুলিয়েই ধেমালিতে মাতিছিল | পিঠা বনাম বুলি ক’লে সাত সাগৰ তেৰ নদী পাৰ কৰি হ’লেও যা-যোগাৰ আনি দিছিল |উৰুকাৰ দিনা ৰাতিপুৱা ৰাজহুৱা পুখুৰীৰ মাছ মৰাৰ পৰা ছাগলীৰ মাংস আনি দিয়াৰলৈকে ,পাছত আকৌ গধুলি পিঠাচুঙা পুৰাত মাক সহায় কৰি গৰমে-গৰমে জুইশালত সৰু চুঙা এটা কাটি জুটি লোৱাটো দেউতাৰ এটা পুৰণা অভ্যাস | বিহু আহে আৰু যায় | মানুহে আনন্দ কৰে | দেউতা নোহোৱাৰ পৰা সেই আনন্দ নোহোৱা হ’ল | আজিকালি গৰমে-গৰমে জুইশালত বহি কোনেও পিঠা চুঙা নেখায় | তথাপি এসময়ত ভোৰভোৰাই দেউতাক তেনে কৰিলে কর্কথনা কৰা মায়ে যোৱা তিনি বছৰ ধৰি চোতালৰে একাষত সৰু চুঙা এটা আৰু কেইখন মান তেল দিয়া পিঠা আগবঢ়ায় |কয় তেখেত থকা হ’লে......| মোৰ দুচকু নিগৰি যায়| বিহুটিয়ে দুখহে কঢ়িয়াই আনে| জানানে মণ্টু ,তোমাক লগ পোৱা হ'লে দেউতাই হিন্দীত কথা পাতিলে হয়, হায় হায় লগাই।খুউব ভাল পালে হয়।" - বন্ধুজনে আৱেগেৰে কৈ গ'ল | বন্ধুৰ কথাই বুকুৰ কোনোবা এটা অংশত আঘাত কৰি গ'ল। 00000 এই বাৰ ঘৰলৈ যাওঁতে মাৰ আলমীৰাটোলৈ প্রথমে গৈছিলোঁ | সেইটো খুলি চাই তাত থকা মাৰ কাপোৰবোৰ চুই চাইছিলোঁ | মনে মনে কাপোৰবোৰ আঁকোৱালী লৈ কিছুসময় নিৰৱে কটাইছিলোঁ। মই যেন মাৰ বুকুতেই গুজি শুই আছিলো।কাপোৰবোৰৰ সেই মা মা গোন্ধটো তেতিয়াও আছিল। হস্পিটেকত ভৰ্তি হোৱাৰ এমাহ আগত মায়ে কাপোৰ কেইযোৰ ধুই মেলি নিজে ইস্ত্রী কৰি ৰাখিছিল |কাপোৰবোৰ তেতিয়াও ইস্ত্রীৰ ভাজে-ভাজে আছিল। বাকী কাপোৰবোৰ ওচৰৰে আমাৰ ঘৰত কাম কৰিবলৈ অহা উলাৰিক দিছিলো যদিও দেউতাই সেই কেইখন দিবলৈ মানা কৰিছিল| আজিহে সেই কেইখনৰ মুল্যটো বুজি পালো | আলমীৰাটোৰ একাষে আছিল এটা নতুন সেন্দুৰৰ টেমা | এখন সৰু আইনা আৰু কিছুমান সৰু-সুৰা বস্তু | দেউতাই সিদিনা কৈছিল সেইবোৰ হেনো মোৰ বিয়াৰ বাবেই এপদ দুপদকৈ অগতীয়াকৈ কিনি থৈছিল| বিয়া নেপালে তেখেতে | | মানুহজনীয়ে উচুপিছিল ”তেখেত থকা হ'লে তোমাক কিমান মৰম কৰিলে হয় ” চকুদুটা সেমেকি গৈছিল| এই পৃথিৱীখনলৈ মানুহ আহে আৰু যায় | এক পুৰুষ আহে এক পুৰুষ যায়| সকলোবোৰ দুদিনীয়া অতিথি| প্রজা যিটো বাটেৰে যায় ৰজাও সেইটো বাটেৰেই যাব লাগিব | পিছে কথা হ'ল যোৱাটো নিশ্চিত বুলি জনিও মানুহে জীৱিত কালত মাক দেউতাকক কদৰ নকৰি মৃত্যুৰ পাছতহে উপলব্ধি কৰা দেখা যায় |হয়তো মা দেউতা লগত থকালৈকে মানুহে একো অনুভৱেই নকৰে| যেতিয়া গুছি যাব তেতিয়া পাছত হয়তো অনুশোচনা কৰি ক’ব “ মা থকা হ'লে,মায়ে বনাই দিয়া পিঠাৰ সেই জুটি ,সেই মৰম| বিহু আহি থাকিব গৈ থাকিব | কিন্তু মা দেউতা লগত থকাৰ সেই অনুভৱ সেই মৰম দুনাই ঘুৰি নাহে | মা দেউতা ঘৰত থাকে,মই থাকো দূৰৈত। সদায়েই গধুলি এঘণ্টা তেওঁলোকৰ লগত কথা নাপাতিলে দেখোন মনেই নভৰে। ভয় লাগে সময়ত সোঁতত যদি হেৰাই যায়। ভাবিবলৈ সাহসে নধৰে। তথাপি এয়াই যেন নিয়ম,প্ৰকৃতিৰ,ঈশ্বৰৰ!