গাঁৱৰ কথাৰে..

ঘৰলৈ যোৱাৰ কথা আহি পৰিলেই দেখোন কিবা এটা অনাবিল আনন্দই মন প্রাণে আৱৰি ধৰে । অসমত বাৰিষা নেদেখা প্ৰায়ে ১১ বছৰেই হ'ল । ২০০৬ চনত এনে এটা দিনতেই গুৱাহাটীৰ পৰা ডাঙৰ টিনৰ বাকচ এটাত কিতাপ পত্ৰ,কাঁহী,বাটি ,কেৰাহী লৈ দিল্লী অভিমুখে যাত্ৰা কৰিছিলোঁ । লগৰ হলেণ্ড চাংমাৰ লগত বাকচটো কান্ধত তুলি লৈ ট্ৰেইনত উঠাই দিছিলো । দিল্লীতো কুলিক দুপইচা দিয়াৰ সুযোগকণ দিয়া নাছিলো । যিমান হ'লেও ধানৰ দাঙৰী কঢ়িওৱা গাৱলীয়া ডেকা ল'ৰা…। স্কুললৈ যাওঁতেও ভঙা দলং কেইখনত কমসোপা চাইকেল কান্ধত লোৱা নাছিলো । অভ্যাস আছে। অসমত হেনো অত্যন্ত গৰম পৰিছে । মানুহবোৰ হেনো কলা-ৰঙা পৰিছে । আমাৰ পশ্চিমফালৰ পথাৰত সৰু-সৰু খাল দুটা আছে । সৰু-সৰু মাছবোৰে হেনো "মোক খা,মোক খা" কৰি আছে । ভাবিছো ঘৰলৈ গৈয়ে সেইকেইটা সিঁচিম । মাছ ধৰিম । কাৱৈ খলিহনাৰে এসাজ খাম । পৰিলে কেইটামান শুকাই বেগতো ভৰাই লৈ আনিম । আৰু এটা ভাল লগা কথা হ'ল গাঁৱৰ ৰাজহুৱা পুখুৰীটো । কিমান দিন যে সাঁতুৰি ইপাৰ-সিপাৰ হোৱা নাই? এইবাৰ গ'লে খূউব সাঁতুৰিম । পুখুৰীটোৰ পাৰত থকা বকুলজোপা।বকুলৰ ধুনীয়া গোন্ধটো । বকুলজোপাৰ তলত থকা বাঁহৰ ডাঙৰ চাংখন । সেইখনত বহি বকুলৰ আমোলমোল গোন্ধ আৰু বতাহ লৈ লৈ কৰা কথাবতৰাবোৰ । মানুহবোৰৰ যেন সমস্যা একোৱেই নাই,এবেলা খোৱা এবেলা চাঙত বহি ৰাজনীতি,অৰ্থনীতি,চিনেমা ইত্যাদিৰ পৰা অমুকৰ বাৰীৰ আমজোপালৈ…কিমান যে আলোচনা,কথাবতৰা।তথাপি এৰি অহা দিনবোৰ যেন মধুৰ আছিল ।মানুহে মানুহৰ সুখ দুখৰ সমভাগী হৈছিল। সৰুৰে পৰা দেখি অহা বকুলজোপা একে হৈয়েই আছে ,বকুলৰ তলৰ সেই বাঁহৰ চাংখনো আছে । পিছে আজিকালি কিজানি কথাবতৰাবোৰৰ ঠাইত ফেচবুক হোৱাটএপচ এইবোৰেহে ঠাই পাব । বকুলৰ তলত বহি চাগে সৰু-সৰু ল'ৰা বোৰে ভিডিঅ' ডাউনলোড কৰিব,ইজনে সিজনক পঠিয়াব,কোনোবাই হয়তো ফানি ভিডিঅ' প্লে কৰি অকলে অকলে হাঁহিব । দুজনমানে হয়তো কাণত হেডফোন লগাই বিন্দাছ গান শুনি শুনি চাঙতেই শুই যাব।কোনোবা এজনে হয়তো একাষে থকা শিলিখাজোপাৰ তলত গৈ প্ৰেয়সীৰ লগত বাৰ্তালাপ কৰিব । তাৰে মাজৰ কেইজনৰ মানৰ হয়তো নেট পেক ফিনিছ হোৱাত উদাসীনভাৱে আমনজিমনকৈ বহি থাকিব । এজনে হয়তো মোৰ ওচৰলৈ আহি ক'ব ," ফেচবুকত ষ্টেটাছ এটা দিব লাগিছিল,পাৰিমনে? মাত্ৰ দহ মিনিট ইউজ কৰিম"। সকলোৱে যেন ব্যস্ত থাকিব,নিজে নিজৰ লগত…। কথা বতৰা পাতিবলৈ বিশেষ কাৰো সময় নাই । আগৰ দিনবোৰত বোকাত হালবাই অহা হালোৱৈ কেইজনে ৰেডিঅ'ত ভূপেনদাৰ গান শুনি শুনি নতুবা নাটক শুনি শুনি দুই এঘণ্টা বুকুলজোপাৰ তলতেই বিশ্ৰাম লৈছিল । কাষত বহি ৰঙিলী বাইহঁতেও হাতত বিচনী লৈ সুখ-দুখৰ কথাবোৰ আলোচনা কৰিছিল । মাজে মাজে হালোৱৈ কেইজনক বিচিও দিছিল । এইয়া আছিল আন্তৰিকতা, মৰম । কেতিয়াবা আকৌ বকুলৰ তলতেই আঘুণী আইতাৰ মহাভাৰতৰ কাহিনী শুনিবলৈ পোনাকণহঁতে হাহাকাৰ লগাইছিল । ওচৰতে থকা কঠালজোপাৰ তলত বেঞ্চ এখন পাৰি হয়তো দুজনমানে স্কুলৰ পৰা আহি ভাত পানী খাই লুডু খেলাত ব্যস্ত হৈছিল । কলেজীয়া কেইজনক আকৌ কেৰমবর্ড খেলাৰ ভুতে লম্ভিছিল । নামঘৰৰ সন্মুখত থকা আঁহত জোপাৰ তলত কাঠৰ চকী দুখন ওলোতাকৈ পাৰি কেৰেম খেলিছিল । পিছে প্রয়োজন অনুসৰি সকলোৱে যেন এঘৰে আন ঘৰত হাল বাই , বা কঠিয়া তুলি সহায়ো কৰিছিল । এবাৰ আহাৰ মাহতেই গাঁৱৰে হলধৰ খুড়াৰ হালৰ গৰু মৰাত দেখোন গোটেই গাঁৱৰ মানুহখিনিয়েই লাগি মেলি খেতি উঠাই দিছিল । মৰম চেনেহৰ যেন একো অভাৱেই নাছিল । আজি কালি পিছে তেনে নহয়। ঘৰে ঘৰে টেক্টৰ লগায়।কাৰো সময় নাই । যোৱা ১১ বছৰত বহুত পৰিবর্তন দেখিলো | আজিকালি কঠালৰ তলত বহি লুডুখেলাৰ দিন নাই । আগতে গধূলি এঘৰে আনঘৰৰ চোতালত বহি খেতি বাৰী আলোচনা, ৰেডিঅ’ত বাতৰি শুনি দেশৰ আলোচনা, সুখ দুখৰ আলোচনা কৰি সময় অতিবাহিত কৰিছিল । আজিকালি যেন কোনেও কাৰো ঘৰতেই নেয়ায । সকলোৰে ঘৰে ঘৰে টি ভি । সকলোৱে ব্যস্ত হয় চিৰিয়েল চোৱাত , টি ভি চোৱাত, ফেচবুক আৰু হোৱাটএপচ কৰাত । কোনোবা সেইটো সময়ত আহিলেও যেন কথা পাতিবলৈয়ে কাৰোৰে সময় নাই । আইতাৰ সাধু কথাও নাই, সাধু কবলৈ ককা-আইতাবোৰকো যেন যান্ত্রিকতাই আৱৰি ধৰিছে । অমুকৰ খেতিত এগোজ ৰুই সহায় কৰো বুলি বা এপাক হাল ঘুৰাই দিও বুলিও কোনেই সহজতে আগবাঢ়ি নাহে । ইঘৰে সিঘৰক আপদে বিপদে খেতি বাৰীত সহায় কৰাৰ সেই মানসিকতা যেন আজি কালি নাই । ঘৰে ঘৰে বাইক , গাড়ী , ট্ৰেক্টৰ । সকলোবোৰেই যেন প্রতিযোগিতাত নামিছে ধনী হোৱাৰ .. । আগলৈ বা যান্ত্ৰিকতাই আৰু কি কি কঢ়িয়াই আনে? মানুহবোৰৰ উন্নতি হ'লে ভাল লাগে,কিন্তু হৃদয়ৰ পৰা দূৰ হ'লে দুখ লাগে। (C) মণ্টু কুমাৰ ডেকা নতুন দিল্লী