শৈশৱৰ প্ৰতিটো সোনালী ক্ষণ

মদাৰৰে ফুল হেনো  পূজাতো নেলাগে ,কিন্তু পূজাত নালাগিলেও লাগিলেও আমাৰ কাৰণে মদাৰ ফুল এক স্মৃতি হৈ ৰ'ল ।শৈশৱৰ প্ৰতিটো সোনালী ক্ষণ  যেন ৰঙা মদাৰৰ একোটা একোটা থোপাৰে সজ্জিত হৈ ৰ'ল । ভূপেন দাৰ সেই বিশেষ গীতটো যেতিয়াই ক'ৰবাত বাজি উঠে তেতিয়াই  খন্তেকৰ কাৰণে হ'লেও নিজৰ মন-প্ৰাণ কিছু ৰোমান্তিক হৈ উঠে ।লগে--লগে আমাৰ মনে ঢাপলি মেলে স্মৃতিৰ দলিচাত সজীৱ হৈ থকা শৈশৱৰ  প্ৰতিটো ক্ষণলৈ …। মদাৰ ফুলাৰ লগে-লগে আমাৰ মন- প্ৰাণ বোৰ এক বিশেষ অনন্দৰে ভৰি পৰিছিল ।কামে-কাজে নলগা আমি বোৰৰ লগত সংগী দিবলৈ পুজাত নলগা মদাৰৰ ফুলবোৰে যেন আমাক হাত বাউল দি মাতিছিল…।আমি বোৰেও থোপাই-থোপাই ৰঙা মদাৰৰ ফুলবোৰ গছৰ পৰা পাৰি সেইবোৰৰ লগতে ৰঙীন হৈ গৈছিলোঁ । আমাৰ কাৰণে সেই সময়ৰ অতি গুৰুত্বপুৰ্ণ মানুহজন আছিল আমাৰ ঘৰত কাম কৰা সেই চাংমা খুড়াজন । কাম-কাজ নথকা আমিবোৰৰ মনৰ খবৰ ল'বলৈ তেৱেই আমাৰ একমাত্ৰ সংগী আছিল ।তেওঁক আমি ভালপোৱাৰ কাৰণটো আছিল নিজৰ কামৰ পৰা কিছু আঁজৰি লৈ আমাৰ পদুলিৰ মুখত থকা ওখ মদাৰ গছজোপাৰ পৰা মদাৰৰ ফুলবোৰ পাৰি দিছিল ।ৰঙা মদাৰৰ থোপাবোৰ হাতে-হাতে লৈ আনন্দতে আমি আত্মহাৰা হৈ পৰিছিলোঁ ।মদাৰৰ  ৰঙা ফুলবোৰ নখৰ আগত লগাই সেইবোৰেৰে আমি খেলিছিলোঁ ।দীঘল দীঘল নেইল পলিছ লগোৱা নখৰ দৰে নখবোৰ লৈ আমি দৌৰিছিলোঁ বতাহৰ লগত ফেৰ মাৰি…। কেতিয়াবা আকৌ চাংমা খুড়াৰ নখতো সেইবোৰ লগাই দিছিলোঁ , তেৱোঁ সেইবোৰ নখত লগাই কিছু সময়ৰৰ বাবে আমাৰ লগতে দৌৰিছিল । তাকে দেখি আমিবোৰ আৰু উত্তেজিত হৈ আনন্দতে চিঞৰ বাখৰ কৰিছিলোঁ । তেওঁ আমালৈ নিৰৱে চাই ৰৈছিল আৰু কিছু সময়ৰ কাৰণে হ'লেও নিজৰ এৰি অহা কাম-কাজ নথকা দিনবোৰকৈ উভতি গৈছিল ।হয়তো সেইখিনি মধুৰ আনন্দৰ সোৱাদ ল'বলৈহে সদায়ে আমাক মদাৰৰ ফুলবোৰ পাৰি খেলিবলৈ দিছিল…।
আমাৰ বাবে সেইবোৰ যেন অস্ত্ৰহে আছিল ।দীঘল-দীঘল নখবোৰেৰ ধেমালীতে এজনে আন জনক আক্ৰমণ কৰিছিলোঁ ।তাৰে মাজতে কোনোৱা এজন হাৰিছিল ,লাজে-ভয়ে কান্দি শত্ৰুতাৰ ৰূপ লৈ ঘৰলৈ গুছি গৈছিল ।পুনৰাই দ্বিতীয় দিনা একেলগে মিলিজুলি কইনা-দ'ৰা খেলিছিলোঁ । হয়তো একো নজনাকৈয়ে কোনোবা এজনীৰ সৰু খোপাত কোনোবা এজনে মদাৰৰ থোপাবোৰ গুজি দিছিল …। কাৰোবাৰ বাবে হয়তো সেই বিশেষ মুহূৰ্তটোয়ে এক বিশেষ স্মৃতি হৈ ৰ'ল ,কোনোবা দুজনে আকৌ শৈশৱ, কৈশোৰ পাৰ কৰি যৌৱনৰ আগমুহূৰ্ততে সেই ৰঙা মদাৰৰ সলনি এথোপা ৰঙা গোলাপ তাৰ মাজৰে কোনোবা এজনীৰ খোপাত গুজি দিলে । সময়ৰ সোঁতত আমাৰ বয়সবোৰ ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়িল ,ৰঙা মদাৰৰ সলনি ৰঙা গোলাপৰ আঁদৰ বুজিবলৈ আৰম্ভ কৰা হ'লো । এতিয়াও মদাৰ ফুলা দিনবোৰত পুজাত নলগা  মদাৰৰ ফুলবোৰ সেই একেদৰেই ৰাস্তাই ঘাটে পৰি থাকে যদিও তালৈ আমাৰো কাণ সাৰ নোহোৱা হ'ল । সময়ৰ সোঁতত শৈশৱৰ সেই চাংমা খুড়াও বেলেগ ক'ৰবালৈ গুচি গ'ল ,সেয়াও আমাৰ কানসাৰ নোহোৱা হ'ল । তথাপি যেতিয়াই ভূপেন দাৰ সেই" মদাৰৰে ফুল হেনো পূজাতো নেলাগে "গীতটো শুনো তেতিয়াই মন-প্ৰাণ সেমেকি যায় ।পুনৰাই যেন সেই চাংমা খুড়াজন আমাৰ জীৱনলৈ আহিব আকৌ যেন সেই মদাৰৰ ফুলবোৰ নখত লগাই বতাহৰ লগত ফেৰ মাৰি দৌৰিম…।  হয় , নিশ্বয় এদিন তেওঁ আমাৰ জীৱনলৈ আহিব আৰু তেতিয়াই আমিও পুনৰ মদাৰৰে খেলিম । সেমেকি যোৱা মদাৰৰ ফুল কেইটা হাতত লৈ নখত লগাই চাংমা খুড়ালৈ আপেক্ষাৰে ৰৈ থাকিলোঁ  …।

©মণ্টু কুমাৰ ডেকা
নতুন দিল্লী
০৪/মাৰ্চ/২০১৬

আশ্ৰম এক্সপ্ৰেছত এৰাতি

আশ্ৰম এক্সপ্ৰেছত এৰাতি
( দিল্লীৰ পৰা গুজৰাটলৈ)
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ল'ৰাদুজনৰ হাতৰ পৰা জেনেৰেল ট্ৰেইনৰ টিকটটো লৈ মই গুজৰাট অভিমূখী  "আশ্ৰম এক্সপ্ৰেছ" নামৰ ট্ৰেইন খনৰ জেনেৰেল দ'বাটোত সোমালো ।ল'ৰাদুজন আমাৰ কলেজৰে ,চিনিয়ৰ ল'ৰা ।এজন মনিপুৰৰ আনজন ৰাজস্থানৰ ।চিনাকী হোৱা বেছি দিন হোৱা নাই। মই হিন্দী ভালদৰে ক'ব নোৱাৰাৰ কাৰণে সিহঁত দুয়ো মোক টিকট কাটি ট্ৰেইনত বহুৱাই দিবলৈ নতুন দিল্লী ষ্টেচনলৈ আহিছিল ।সিহঁতক এৰিয়েই মই দ'বাৰ মাজৰ এটা চিটত বহি ল'লো ।লাহে -লাহে মানুহৰো ভিৰ লাগিব ধৰিলে ।চিটবোৰো লাহে-লাহে ভৰি গ'ল ।এনেতে পকেটত থকা নকীয়া ১১০০ মডেলৰ মোবাইলো বাজি উঠাত দেখিলো ককাইদেউৰ  নম্বৰ । কথাপাতি গম পালো চাৰি ঘণ্টা লাগিব ,ৰাতি দহ বজাত মই আহমেদাবাদ পামগৈ।মোৰ ওচৰতে এজনী বুঢ়ী আইতা বহিছে । লগত থকা ল'ৰাজনৰ লগত নিজৰ ভাষাতে কথাত ব্যস্ত। নাতি ল'ৰা যেন লাগিছে ।আইতাজনীৰ হাতত এটা ডাঙৰ বেগ । মাজে-মাজে নাতিয়েকক তাৰ পৰা পানী উলিয়াই এটা সৰু গিলাচেৰে খাবলৈ দিছে ।চাৰি ঘণ্টাৰ ৰাস্তা কাৰণে পানীৰ বটল এটাও নল'লো ।ওচৰতে দুজন মান বেলেগ মানুহ ।দেখাই শুনাই বিহাৰৰ যেন লাগিছে ।ওচৰতে থকা সৰু কেঁচুৱা দুজনমানে গৰমতে খুব কান্দিছে ।ট্ৰেইনখনে  যেন কেতিয়া  নিজৰ গতিবেগ বঢ়াব ? নিজৰ কোচত থকা বেগটো জোৰকৈ ধৰি মাজে-মাজে পকেটটো খেপিয়াই চাওঁ। দেউতাই কোৱামতে পাচ পকেটত ৰখাৰ ওপৰিও এশ টকীয়া দুখনমান বেগতো লৈছো । মোৰ সন্মুখতে খীনমিন ল'ৰাজনে বেগৰ পৰা কিতাপ এখন উলিয়াই কাঠ পেঞ্চিলেৰে দাগ দি- দি মনে মনে কিবা ভুৰভুৰাই আছে । কিতাপৰ পোক যেন লাগিছে ।তাৰ ফালে একান্ত মনেৰে চাই থাকোতেই হঠ্যাতে সি বেগৰ পৰা পলিথিনত বান্ধি অনা কল কেইটা উলিয়াই তাৰে দুটা কল মোৰ ফালে আগবঢ়াই দিলে ।মই নেলাগে বুলি কোৱা যেন কৰাত সি ক'লে "খাই লোৱা আহমেদাবাদ পাবলৈ আৰু চয় ঘণ্টা লাগিব"  । লওঁ নলওঁকৈ কল কেইটা লৈ ভঙাচিঙা হিন্দিৰে তাক  আহমেদাবাদ পোৱাৰ ৰাইটটাইম কিমান বুলি সুধিলোঁ ।সি কিবা কিবি ক'লে ভালদৰে বুজি নেপালো যদিও ট্ৰেইনখন যে ৰাতিপুৱা আঠ বজাতহে আহমেদাবাদ পাবগৈ সেইটো বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল ।মোবাইলটোৰো নেটৰ্ৱক নাই,ৰোমিং লাগিল ।ককাইদেৱে কিজানি ৰাতিটো ষ্টেচনতে ৰৈ থাকিব ! কিবা অদৰকাৰী চিন্তা এটাই হেচি ধৰিলে ।ট্ৰেইনখনো ইমানেই লাহে-লাহে গতি কৰিছে ,মানুহবোৰো পাৰ্য্যমানে হেচাঠেলা কৰি সোমাইছে । আৰু চয় ঘণ্টাৰ কাৰণে শৌচ -প্ৰস্ৰাৱ সকলো বন্ধ ।ভৰিৰ ওপৰত ভৰি পৰিছে তথাপিও মানুহবোৰ  সোমাইয়ে আছে । ভাগৰে ভোকে আঁৱৰি ধৰাত মই একেবাৰে শক্তিহীন যেন হৈ পৰিলো। মাজে-মাজে সক্ৰিয় হৈ পাছ পকেটটো চুই চাওঁ । মানুহৰ ভিৰৰ মাজতে এইবাৰ আইতা জনীৰ চকুৱে মোৰ চকুৱে মিলি গ'ল ।আইতাৰ ফালে মোৰ কৰুণ চাঁৱনী ।মই বিচৰা ধৰণে আইতাই বেগৰ পৰা পানী বটলটো উলিয়াই মোৰ ফালে আগবঢ়াই হাঁহি এটা মাৰিলে ।ময়ো সংকোচ নকৰি একে খোৱাই আধা পানী খাই দিলো । আহ! কি যে শান্তি ।ক'ব নোৱাৰাকৈ " আইতা" শব্দটো মুখেৰে উলাই গ'ল ।আইতাক বটলটো উভতাই দি "টেংকিউ" বুলি ক'লো ।কিবা নিজৰ নিজৰ যেন লাগিল । এইবাৰ আইতাই বেগৰ পৰা ৰুটী আৰু চৱজীৰ  টিফিনটো উলিয়ালে ।নাতিয়েকৰ লগতে মোকো চাৰিখন ৰুটী খাবলৈ দিলে ।চেনি দিয়া চৱজীৰ কি যে আমেজ,তাতে আকৌ ভোকৰ ভাত । শৰীৰত পুনৰ শক্তি আহিবলৈ ধৰিলে কিন্তু  চকু কেইটাহে ক্ৰমান্বয়ে সৰু সৰু হৈ গৈছে । আইতাজনী  মৰমীয়াল ,মোৰো আইতাৰ প্ৰতি মৰম বাঢ়ি গ'ল । মোৰো যদি আইতা এজনী থকা হ'লে …। কথাবোৰ ভাবি থাকোতেই কেতিয়া চকু কেইটা বন্ধ হৈ গ'ল গমেই নেপালো । এখন কোমল হাত মোৰ চুলিৰ মাজেৰে গৈ গৈ গাল পাইছেগৈ । মৰমসনা এখন হাতৰ ধীৰ গতি মোৰ চুলিৰ মাজত ,এটা কোমল গাৰুৰ দৰে কিবা এটাত শুই থকাৰ যেন লাগিল । হঠ্যাতে ট্ৰেইনখন ৰখোৱাত উচপ খাই উঠিলোঁ ।চকু কেইটা নোখোলাকৈ পাছৰ পকেটটো চুবলৈ হাত খন মেলি দিয়াত হে গম পালো যে মই আইতাৰ কোঁচত…।আইতাৰ আনটো ফালে নাতিয়েকজনে তেতিয়াও শুই আছিল ।মই উঠি দিয়াত "সু যা বেটা" বুলি ক'লে । লাজে ভয়ে এইবাৰ বহি-বহি য়েই শুৱলৈ চেষ্টা কৰিলো ।ককালটোও খুব বিষাইছে ,কোনো মতে পোন কৰিব পৰা নাই ।মই উঠি দিলেই বেলেগ কোনোবা বহি যাব, গতিকে কষ্ট কৰি শুই থকাটোৱেই ভাল ।
চকু কেইটা মেলি দিয়েই হিন্দীত লিখা "আহমেদাবাদ" নামৰ শব্দটোৰ ফলকখন দেখা পাই আইতাৰ ফালে চালো ।অহহ ! আইতা জনী নাই দেখোন ,ক'লৈ গ'ল বাৰু ? বহুত আগতেই নামিলে চাগে ? মানুহবোৰ ট্ৰেইনৰ পৰা নামিলে ,ভিৰ কমিলে । বেগটো হাতত লৈ ইফালে সিফালে আইতাক বিচৰাত লাগিলোঁ । এনেতে পাছফালৰ পৰা মোৰ হাত খনত জোৰকৈ কোনোৱাই ধৰিলে ।ঘুৰি চাই দেখিলো ককাইদেউ ।"ইফালে ক'ত গৈ আছ' তেতিয়াৰ পৰা মাতি আছো "? মোৰ মুখৰ পৰা ওলাল- "আইতা এজনী…"
©মণ্টু কুমাৰ ডেকা
নতুন দিল্লী