ভীমকলৰ চৰবৎ:

ভীমকলৰ চৰবৎ: মায়ে চৰিয়াটোত পকা ভীমকল এটা মোহাৰি মোহাৰি ৰান্ধনি ঘৰৰ পৰা সেইটো হাতত লৈ বৰঘৰৰ পাছফালে থকা কঠাল ডালৰ তললৈ অহিছে । ময়ো স্কুলৰ পৰা অহিয়েই চিধাই কঠাল ডালৰ তলত পাৰি থোৱা বেঞ্চ খনৰ ওচৰলৈ আহিছো । হলধৰ খুড়াই বাঁহৰ বিচনী লগাইছে । মোক অহা দেখা পাই বেঞ্চখনত সিঁচৰিত হৈ থকা বাঁহৰ দৈ বোৰ একাষে কৰি বহিবলৈ দি আহল বহল চাৰিকোণীয়া বিচনীখনেৰে দুই এপাক মোৰফালে বিচি দিছে । মোৰ আগফালৰ দীঘল চুলিবোৰ বিচনীৰ বতাহত উৰি খেলিমেলি হৈ কপালত পৰি গৈছে । ৰ’দত ৰঙা-চিঙা পৰি গৈছিলো যদিও আগফালৰ চুলিবোৰ তেনেকৈ বিচনীৰ বতাহত উৰুৱাত কিমান যেন সন্তোষ পাইছো । উৰুৱা চুলিবোৰ দেখা পাই খুড়াই কৈ উঠিল ,” চুলিবোৰ দীঘল হৈছে দেখোন ? কাইলে গোপাল বিহাৰীৰ হতুৱাই বাটিকাট কটাই ল'বি , গৰমৰ দিন ,দীঘল চুলিয়ে চেহেৰাটো বেয়া কৰে । ” খুড়াৰ কথাত একো নেমাতি মনে মনে থাকিলো । বহুদিনৰ পৰা পুহি থকা দীঘল চুলিৰ হেপাটো খুড়াহঁতে দেখোন খন্তেকতে চুৰমাৰ কৰি দিয়ে । অলপ আগতে পথাৰৰ খালটো সিঁচি আহি দাদা আৰু বাইদেৱে কঠালৰ তলতেই মাছেৰে ভৰা বাল্টি দুটা থৈছে । আমাৰ ঘৰতেই কাম কৰা ৰতন খুড়াই খালৈত থকা চেং আৰু গৰৈ কেইটা দমকলৰ পানীত ধুই আনি কঠাল ডালৰ ওচৰলৈ লৈ আনিছে । দাদাৰ গোটেই গাটোত বোকা লাগিছে । বোকাবোৰ শুকাই শুকাই ভৰিৰ ছালৰ নোমত লাগি ধৰাত কঠালৰ তলৰ শুকান মাটিতেই বহি সেইবোৰ এৰুৱাইছে । ৰতন খুড়াই খালৈটো বাল্টি দুটাৰ ওচৰতে থৈ চিধাই মাটিতেই শুই পৰিছে । বতাহত কঠালৰ পাতবোৰ লৰিছে । শব্দ কৰিছে । ৰতন খুড়াৰ আগৰ চুলিকেইডালো উৰি উৰি পাছফালে পৰিছে ।চকু কেইটা মুদি কঠালৰ ছাঁত কোমল বতাহজাক লৈ কিমান যে আমেজ লৈছে।তথাপি সকলোৱে ৰৈ আছে মায়ে বনাই থকা ভীমকল মোহৰা ঠাণ্ডা পানীখিনি খাই গাটো শাত পেলাবলৈ । এনেতে দেউতাও বজাৰৰ পৰা আহি নিজে মোনাটো ঘৰত থৈ চিধাই কঠালডালৰ তললৈ আহিছে । মোৰ ওচৰতে বেঞ্চখনত বহি ঘ্ৰামেৰে তিতা চোলাটো বাইদেউলৈ দলিয়াই কৈছে ,“ এইটো গা ধুবলৈ গ’লে ধুই দিবি ।” হলধৰ খুড়াৰ হাতৰ পৰা বিচনীখন লৈ জোৰজোৰকৈ দুপাকমান ঘুৰাই মোৰ পিঠিত মৰমেৰে হাত বুলাই কৈছে ,” গৰমে গৰমে গা ধুব নেলাগে , অলপ ঠাণ্ডা হৈ ল' ,নহ'লে বেমাৰ হব" । মায়ে কঠালৰ তলৰ পীৰাখনত বহি বহি ভীমকলটো মোহৰা শেষ কৰি অলপ কম হ'ব যেন লগাত আৰু এটা ভীমকল আনিবলৈ ৰান্ধনি ঘৰলৈ গৈছে । মায়ে বহা পীৰাখনৰ ওচৰতে এটা জগ , চাৰিটা গিলাচ আৰু চেনী ৰখা প্লাটিকৰ টেমাটো | মাটিৰে পৰুৱা কেইটামানে চেনিৰ টেমাটোৰ ফালে আগবাঢ়ি গৈছে | ডাঙৰ পৰুৱা এটাই টেমাটোৰ ওপৰত লাগি থকা চেনিৰ টুকুৰা এটা তুলি তাৰ পৰা নামি আহি অলপ বেঞ্চখনৰ ওচৰত দুই এবাৰ মাটিত থৈ জিৰণী লৈছে । তাকে দেখি সৰুপৰুৱা দুটামান ক'ৰবাৰ পৰা আহি ডাঙৰটোক সহায় কৰিছে । ডাঙৰটো কিজানি সিহঁতৰ বাপেক হ’ব , নহ’লে ককাক । কিমান যে মিল সিহঁতৰ । কোনো দলপতি নোহোৱাকৈয়ে কামবোৰ নিয়াৰিকৈ কৰে । মানুহবোৰেও তেনেকুৱাকৈ কামবোৰ কৰিলে...। মানুহৰ যেন পৰুৱাৰ পৰা শিকিবলগীয়া বহুখিনিয়েই আছে। পৰুৱাবোৰৰ কামবোৰ চাই থাকোতেই কেতিয়া মায়ে আহি গিলাছটো হাতত দিলে গমেই নেপালো ।সপোন এটা ভাঙি যেন বাস্তৱলৈহে আহিলো…। ভীমকল মোহৰা এই ঠাণ্ডা পানীখিনি মোৰ বৰ প্ৰিয়। এধোক এধোককৈ গিলি থাকোঁতে ডিঙিৰ যেন প্রতিটো অংশতে এক মধুৰ শীতলতাৰ অনুভৱ হৈ চিধাই পেট পালেগৈ । খন্তেকতে গোটেই শৰীৰটোত যেন সজীৱতাহে ঘুৰি আহিল । ধোক ধোককৈ এগিলাচ খোৱাৰ পাছত দেউতাই মালৈ চাই ক'লে ,“ আৰু এগিলাছ..…” মই খোজাৰ আগতেই দেউতাই খোজিলে দাদায়ো হয়তো আৰু এগিলাচ পোৱাৰ আশাৰে মালৈ এক কৰুণ চাৱনিৰে চাব ।ওচৰতে বাইদেউ আৰু হলধৰ খুড়া ।সিহঁতৰো জানো পেট নাই? এনে উৎকট গৰমত এগিলাছ ভীমকল মোহৰা পানীৰ কিমান যে উপকাৰিতা সেইয়া যেন খোৱা বোৰেহে জানে।সিদিনা গজেন খুড়াহতেও ভীমকলৰ চৰবৎ খাবলৈ ভীমকল বিচাৰি গোটেই গাওঁখন চালাথ কৰি অৱশেষত আমাৰ ঘৰৰ পৰা দুই আশী পকা কল লৈ গ'ল।কোনোবা ডক্তৰে হেনো খুউব খাবলৈ কৈছে। যানহওঁক ,বাৰীৰ একাষে লাগি থকা তিঁয়হ দুটাও কাটি আনি মায়ে বেঞ্চখনৰ ওচৰতে থৈছে।আমাৰ ফালে চাই মায়ে দোমোজাত পৰিছে,তিঁয়হ আগতে কাটিবনে নে আৰু দুটা ভীমকল মোহাৰিব? মই পেপচি বেয়া পোৱা বুলি কোৱাত ছোৱালীদুজনীয়ে খুউব ইতিকিং কৰিলে।সিহঁতে হেনো সৰুৰে পৰা পেপচি ,ক'ক,মেগদি ,কে এইফ চি,এইবোৰৰ লগত চিনাকী।সেইবোৰতেই হেনো জীৱন । মই আৱশ্যে দিল্লীলৈ আহিয়েই সেইবোৰ দেখিছো,মাজে সময়ে খাইছো। ভীমকল মোহৰা পানীৰ কাহিনীটো তেনেকৈ কৈ ৰুমলৈ খোজ দিলো। কেতিয়াবা লগ পালে পানীদিয়া ভাত (পন্তাভাত) আৰু অমিতাৰ খাৰৰ শ্বেম্পুৰ এইবোৰৰ কথা শুনাম…। আজিলৈ বাৰু ইমানতে সামৰোঁ। (C) মণ্টু কুমাৰ ডেকা নতুন দিল্লী

গাঁৱৰ কথাৰে..

ঘৰলৈ যোৱাৰ কথা আহি পৰিলেই দেখোন কিবা এটা অনাবিল আনন্দই মন প্রাণে আৱৰি ধৰে । অসমত বাৰিষা নেদেখা প্ৰায়ে ১১ বছৰেই হ'ল । ২০০৬ চনত এনে এটা দিনতেই গুৱাহাটীৰ পৰা ডাঙৰ টিনৰ বাকচ এটাত কিতাপ পত্ৰ,কাঁহী,বাটি ,কেৰাহী লৈ দিল্লী অভিমুখে যাত্ৰা কৰিছিলোঁ । লগৰ হলেণ্ড চাংমাৰ লগত বাকচটো কান্ধত তুলি লৈ ট্ৰেইনত উঠাই দিছিলো । দিল্লীতো কুলিক দুপইচা দিয়াৰ সুযোগকণ দিয়া নাছিলো । যিমান হ'লেও ধানৰ দাঙৰী কঢ়িওৱা গাৱলীয়া ডেকা ল'ৰা…। স্কুললৈ যাওঁতেও ভঙা দলং কেইখনত কমসোপা চাইকেল কান্ধত লোৱা নাছিলো । অভ্যাস আছে। অসমত হেনো অত্যন্ত গৰম পৰিছে । মানুহবোৰ হেনো কলা-ৰঙা পৰিছে । আমাৰ পশ্চিমফালৰ পথাৰত সৰু-সৰু খাল দুটা আছে । সৰু-সৰু মাছবোৰে হেনো "মোক খা,মোক খা" কৰি আছে । ভাবিছো ঘৰলৈ গৈয়ে সেইকেইটা সিঁচিম । মাছ ধৰিম । কাৱৈ খলিহনাৰে এসাজ খাম । পৰিলে কেইটামান শুকাই বেগতো ভৰাই লৈ আনিম । আৰু এটা ভাল লগা কথা হ'ল গাঁৱৰ ৰাজহুৱা পুখুৰীটো । কিমান দিন যে সাঁতুৰি ইপাৰ-সিপাৰ হোৱা নাই? এইবাৰ গ'লে খূউব সাঁতুৰিম । পুখুৰীটোৰ পাৰত থকা বকুলজোপা।বকুলৰ ধুনীয়া গোন্ধটো । বকুলজোপাৰ তলত থকা বাঁহৰ ডাঙৰ চাংখন । সেইখনত বহি বকুলৰ আমোলমোল গোন্ধ আৰু বতাহ লৈ লৈ কৰা কথাবতৰাবোৰ । মানুহবোৰৰ যেন সমস্যা একোৱেই নাই,এবেলা খোৱা এবেলা চাঙত বহি ৰাজনীতি,অৰ্থনীতি,চিনেমা ইত্যাদিৰ পৰা অমুকৰ বাৰীৰ আমজোপালৈ…কিমান যে আলোচনা,কথাবতৰা।তথাপি এৰি অহা দিনবোৰ যেন মধুৰ আছিল ।মানুহে মানুহৰ সুখ দুখৰ সমভাগী হৈছিল। সৰুৰে পৰা দেখি অহা বকুলজোপা একে হৈয়েই আছে ,বকুলৰ তলৰ সেই বাঁহৰ চাংখনো আছে । পিছে আজিকালি কিজানি কথাবতৰাবোৰৰ ঠাইত ফেচবুক হোৱাটএপচ এইবোৰেহে ঠাই পাব । বকুলৰ তলত বহি চাগে সৰু-সৰু ল'ৰা বোৰে ভিডিঅ' ডাউনলোড কৰিব,ইজনে সিজনক পঠিয়াব,কোনোবাই হয়তো ফানি ভিডিঅ' প্লে কৰি অকলে অকলে হাঁহিব । দুজনমানে হয়তো কাণত হেডফোন লগাই বিন্দাছ গান শুনি শুনি চাঙতেই শুই যাব।কোনোবা এজনে হয়তো একাষে থকা শিলিখাজোপাৰ তলত গৈ প্ৰেয়সীৰ লগত বাৰ্তালাপ কৰিব । তাৰে মাজৰ কেইজনৰ মানৰ হয়তো নেট পেক ফিনিছ হোৱাত উদাসীনভাৱে আমনজিমনকৈ বহি থাকিব । এজনে হয়তো মোৰ ওচৰলৈ আহি ক'ব ," ফেচবুকত ষ্টেটাছ এটা দিব লাগিছিল,পাৰিমনে? মাত্ৰ দহ মিনিট ইউজ কৰিম"। সকলোৱে যেন ব্যস্ত থাকিব,নিজে নিজৰ লগত…। কথা বতৰা পাতিবলৈ বিশেষ কাৰো সময় নাই । আগৰ দিনবোৰত বোকাত হালবাই অহা হালোৱৈ কেইজনে ৰেডিঅ'ত ভূপেনদাৰ গান শুনি শুনি নতুবা নাটক শুনি শুনি দুই এঘণ্টা বুকুলজোপাৰ তলতেই বিশ্ৰাম লৈছিল । কাষত বহি ৰঙিলী বাইহঁতেও হাতত বিচনী লৈ সুখ-দুখৰ কথাবোৰ আলোচনা কৰিছিল । মাজে মাজে হালোৱৈ কেইজনক বিচিও দিছিল । এইয়া আছিল আন্তৰিকতা, মৰম । কেতিয়াবা আকৌ বকুলৰ তলতেই আঘুণী আইতাৰ মহাভাৰতৰ কাহিনী শুনিবলৈ পোনাকণহঁতে হাহাকাৰ লগাইছিল । ওচৰতে থকা কঠালজোপাৰ তলত বেঞ্চ এখন পাৰি হয়তো দুজনমানে স্কুলৰ পৰা আহি ভাত পানী খাই লুডু খেলাত ব্যস্ত হৈছিল । কলেজীয়া কেইজনক আকৌ কেৰমবর্ড খেলাৰ ভুতে লম্ভিছিল । নামঘৰৰ সন্মুখত থকা আঁহত জোপাৰ তলত কাঠৰ চকী দুখন ওলোতাকৈ পাৰি কেৰেম খেলিছিল । পিছে প্রয়োজন অনুসৰি সকলোৱে যেন এঘৰে আন ঘৰত হাল বাই , বা কঠিয়া তুলি সহায়ো কৰিছিল । এবাৰ আহাৰ মাহতেই গাঁৱৰে হলধৰ খুড়াৰ হালৰ গৰু মৰাত দেখোন গোটেই গাঁৱৰ মানুহখিনিয়েই লাগি মেলি খেতি উঠাই দিছিল । মৰম চেনেহৰ যেন একো অভাৱেই নাছিল । আজি কালি পিছে তেনে নহয়। ঘৰে ঘৰে টেক্টৰ লগায়।কাৰো সময় নাই । যোৱা ১১ বছৰত বহুত পৰিবর্তন দেখিলো | আজিকালি কঠালৰ তলত বহি লুডুখেলাৰ দিন নাই । আগতে গধূলি এঘৰে আনঘৰৰ চোতালত বহি খেতি বাৰী আলোচনা, ৰেডিঅ’ত বাতৰি শুনি দেশৰ আলোচনা, সুখ দুখৰ আলোচনা কৰি সময় অতিবাহিত কৰিছিল । আজিকালি যেন কোনেও কাৰো ঘৰতেই নেয়ায । সকলোৰে ঘৰে ঘৰে টি ভি । সকলোৱে ব্যস্ত হয় চিৰিয়েল চোৱাত , টি ভি চোৱাত, ফেচবুক আৰু হোৱাটএপচ কৰাত । কোনোবা সেইটো সময়ত আহিলেও যেন কথা পাতিবলৈয়ে কাৰোৰে সময় নাই । আইতাৰ সাধু কথাও নাই, সাধু কবলৈ ককা-আইতাবোৰকো যেন যান্ত্রিকতাই আৱৰি ধৰিছে । অমুকৰ খেতিত এগোজ ৰুই সহায় কৰো বুলি বা এপাক হাল ঘুৰাই দিও বুলিও কোনেই সহজতে আগবাঢ়ি নাহে । ইঘৰে সিঘৰক আপদে বিপদে খেতি বাৰীত সহায় কৰাৰ সেই মানসিকতা যেন আজি কালি নাই । ঘৰে ঘৰে বাইক , গাড়ী , ট্ৰেক্টৰ । সকলোবোৰেই যেন প্রতিযোগিতাত নামিছে ধনী হোৱাৰ .. । আগলৈ বা যান্ত্ৰিকতাই আৰু কি কি কঢ়িয়াই আনে? মানুহবোৰৰ উন্নতি হ'লে ভাল লাগে,কিন্তু হৃদয়ৰ পৰা দূৰ হ'লে দুখ লাগে। (C) মণ্টু কুমাৰ ডেকা নতুন দিল্লী